Wpływ sterydów na psychikę

Sterydoterapia - objawy niepożądane, skutki uboczne, dieta. Cytostatyki, Leki przeciwzapalne, Leczenie alternatywne

Postautor: ARABELA36 » 12 lipca 2011, 08:41

Witam :)
Kynast to napewno od sterydów;
rozmawiałam z hematologiem sobie tak na wizycie ,powiedział mi o swoim koledze ,od 15 lat leczy sie na psychoze po sterydowa ;
lepiej porozmawiaj z lekarzami;
pozdrawiam i życzę powodzenia;
Szczęśliwi, którzy nauczyli swoje dzieci cieszyć się małymi rzeczami.

Jeremias Gotthelf
Awatar użytkownika
ARABELA36
Tubylec
Tubylec
 
Posty: 963
Rejestracja: 21 października 2010, 21:16
Lokalizacja: Ruda śląska


Postautor: ciapulka » 12 lipca 2011, 12:27

Hej Arabela,

Jak dlugo ten Twoj kolega bral sterydy? Ja tylko bralam przez 10 miesiecy i lekarz mnie uspakajal,ze po odstawieniu powinno wszystko wrocic do normy. Dzieki za odpowiedz ;)
Awatar użytkownika
ciapulka
Rozgląda się
Rozgląda się
 
Posty: 15
Rejestracja: 11 lipca 2011, 17:44


Postautor: Robert » 12 lipca 2011, 21:01

@ciapulka
Nie ma znaczenia jak długo się bierze, to kwestia osobistej reakcji na lek. Jednych nerwówka dopada od pierwszego dnia, innych z opóźnieniem, jeszcze u innych występują skrajne nastroje, tydzień euforii, tydzień depresji, napady głupawki, nieuzasadnione rozdrażnienie, każdy to różnie przechodzi, nie ma szablonu.Jedyne co można powiedzieć, to to że im dłużej się bierze, to bardziej jest pewne że coś z tych odchyłek nas dopadnie :)
Wiem że nic nie wiem
Awatar użytkownika
Robert
Dyrektor
 
Posty: 3906
Rejestracja: 12 października 2006, 20:38
Lokalizacja: Dolny Śląsk


Postautor: Gemini » 12 lipca 2011, 22:48

fakt .... napady głupawki mam do dziś :) ...a " nie biorę" już 10 miesiąc :)
W życiu nie chodzi o to, by przeczekać burzę, a o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu.
Gemini
el gadułos
el gadułos
 
Posty: 1633
Rejestracja: 08 czerwca 2007, 18:20
Lokalizacja: PL


Postautor: ARABELA36 » 13 lipca 2011, 22:27

Witam :)
to kolega lekarza nie wiem jak długo brał leki ale leczył sie u specjalisty;
i jest chory na sarko;
ja nie biorę już sterydów od 2 lat ; ale zauważyłam że nerwy mi wysiadają ;
coraz częściej krzyczę i denerwuję się na wszystko;
jak juz sobie nie radzę to mykam do lekarza;
Szczęśliwi, którzy nauczyli swoje dzieci cieszyć się małymi rzeczami.

Jeremias Gotthelf
Awatar użytkownika
ARABELA36
Tubylec
Tubylec
 
Posty: 963
Rejestracja: 21 października 2010, 21:16
Lokalizacja: Ruda śląska


Postautor: Irek » 22 listopada 2011, 12:13

Witam

Sterydów co prawda nie brałem, a stany silnego poddenerwowania zdarzają mi się również, wtedy kupuję magnez + witamina B6 i wszystko wraca do normy. Pewnie podczas sterydoterapii to zdenerwowanie może mieć inne podłoże niż zwykły niedobór magnezu i witamin z grupy B, ale warto spróbować takiej kuracji magnezowej - a nuż zadziała. :)

Pozdrawiam
Irek
Irek
Rozgląda się
Rozgląda się
 
Posty: 34
Rejestracja: 21 marca 2010, 18:37
Lokalizacja: Teklinów


Postautor: ARABELA36 » 22 listopada 2011, 13:59

Witam :)
od roku biorę witaminę B6 a magnez i potas to chyba od 6 lat ;
i w miarę czuję się dobrze;
pierwszy rok co mnie komary nie pożarły to chyba zasługa witaminy B:)
Szczęśliwi, którzy nauczyli swoje dzieci cieszyć się małymi rzeczami.

Jeremias Gotthelf
Awatar użytkownika
ARABELA36
Tubylec
Tubylec
 
Posty: 963
Rejestracja: 21 października 2010, 21:16
Lokalizacja: Ruda śląska


Re: Wpływ sterydów na psychikę

Postautor: Gemini » 17 lutego 2017, 18:06

Interesował mnie temat pamięci, kojarzenia itp. przy długotrwałym leczeniu sterydami. Poniżej teksty dotyczące tej strony sterydoterapii. Artykuły są dwa.

Ten artykuł znalazłam na 2-ch forach, ale nie zdołałam ustalić autora, choć wszystko wskazuje, żejest nim lekarz. Przystępnie napisany.

Zaburzenia psychiczne u osób leczonych glikokortykosteroidami

W następstwie podawania egzogennych hormonów glikokortykosteroidowych
[hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), kortyzolu, prednizonu, prednizolonu,
metyloprednizolonu, jak również sporadycznie beklometazonu przyjmowanego w
sposób wziewny] mogą wystąpić różnorodne objawy i zaburzenia psychiczne (28).
Ogółem zaburzenia te stwierdza się u 25% osób leczonych
glikokortykosteroidami (28). Obraz kliniczny zaburzeń psychicznych w trakcie
leczenia glikokortykosteroidami różni się od zaburzeń występujących w
endogennej hiperkortyzolemii w przebiegu choroby lub zespołu Cushinga (29).

W trakcie stosowania glikokortykoidów najczęściej opisuje się zaburzenia
afektywne: depresję (41% zaburzeń psychicznych w trakcie leczenia) i manię
(28%) oraz stan mieszany (6%). Depresja występuje więc tutaj znacznie
rzadziej niż w endogennej hiperkortyzolemii (choroba lub zespół Cushinga)
(22). Wśród objawów depresji na plan pierwszy wysuwają się zaburzenia
poznawcze (zaburzenia pamięci i uwagi), niska samoocena, poczucie
beznadziejności i winy. Objawy te mają tutaj większe znaczenie diagnostyczne
niż zmiany łaknienia, zaburzenia snu i anhedonia, ponieważ te ostatnie
wiązane są przez lekarzy i pacjentów z chorobą podstawową (28). Obok
zaburzeń afektywnych w przebiegu stosowania glikokortykoidów mogą wystąpić
również zaburzenia lękowe z objawami wewnętrznego napięcia, kołatania serca i
drżenia, mogą pojawić się nawet napady paniki. Te objawy mogą być mylnie
interpretowane jako wynikające z choroby podstawowej. 14% zaburzeń
psychicznych występujących w trakcie stosowania glikokortykoidów stanowią
tzw. psychozy sterydowe. Ich obraz kliniczny jest bardzo zróżnicowany,
wystąpić mogą m.in. zaburzenia spostrzegania (omamy słuchowe i wzrokowe),
niepokój psychoruchowy, urojenia nihilistyczne, paranoidalne i wielkościowe,
a ponadto zaburzenia pamięci, niedostosowanie afektu i zaburzenia toku
myślenia.

W przebiegu leczenia glikokortykoidami występują także zaburzenia czynności
poznawczych (zaburzenia koncentracji uwagi, pamięci, spowolnienie procesów
psychicznych). Ostatnio wykazano, że przewlekła ekspozycja na wysokie
stężenia glikokortykosteroidów powoduje zaburzenia pamięci (29,30).

Zależność pomiędzy dawką glikokortykosteroidów a występowaniem zaburzeń
psychicznych została dobrze udokumentowana. Dawka dobowa prednizonu (lub jego
ekwiwalentu w innej postaci) poniżej 40 mg wiązała się z wystąpieniem
zaburzeń psychicznych u 1,3% chorych, dawka 41-80 mg/d - u 4,6% chorych,
stosując natomiast dawkę powyżej 80 mg stwierdzano zaburzenia psychiczne u
18,4% pacjentów. Według licznych autorów dawka stosowanych kortykosteroidów
nie ma związku z czasem wystąpienia zaburzeń psychicznych, długością ich
trwania i nasileniem (28), natomiast w opinii innych istnieje istotny związek
pomiędzy dawką i symptomatologią kliniczną - im większa dawka, tym cięższe
objawy zaburzeń psychicznych (31). Jeżeli wystąpią zaburzenia psychiczne w
trakcie leczenia glikokortykosteroidami, to u 2/3 chorych rozpoczynają się
one w ciągu pierwszego tygodnia leczenia glikokortykoidami, a niemal 90%
zaburzeń psychicznych rozpoczyna się ciągu pierwszych 6 tygodni leczenia.
Średni wiek pacjentów z zaburzeniami psychicznymi występującymi w trakcie
stosowania glikokortykoidów wynosi 40 lat (co wynika prawdopodobnie z faktu,
że choroby wymagające leczenia glikokortykosteroidami występują głównie w tym
wieku). Zaburzenia psychiczne posterydowe są częstsze u kobiet (6:1), w
znacznej mierze w wyniku częstszego występowania u kobiet chorób wymagających
leczenia glikokortykoidami, głównie reumatoidalnego zapalenia stawów.

Nie wyjaśniono dotychczas roli schorzenia podstawowego w kształtowaniu
podatności na wystąpienie zaburzeń psychicznych w trakcie stosowania
glikokortykoidów. Badania w dużej grupie pacjentów z zapaleniem nerwu
wzrokowego wskazują, że krótkotrwałe stosowanie glikokortykosteroidów u
młodych, zdrowych somatycznie dorosłych jest względnie bezpieczne (32).
Niektóre schorzenia jak np. toczeń układowy wiążą się ze zwiększonym ryzykiem
wystąpienia powikłań psychiatrycznych, ale większość objawów związanych jest
raczej z chorobą podstawową, a nie jest następstwem stosowania
glikokortykosteroidów (33). Występowanie w przeszłości zaburzeń psychicznych
lub występowanie takich zaburzeń u członków rodziny pacjenta uważane było
ongiś za przeciwwskazaniem do stosowania glikokortykoidów, ale nie
potwierdzono tego w późniejszych badaniach. W opinii Browna i wsp. (34)
niezbędne jest przeprowadzenie badań nad znaczeniem długości leczenia
glikokortykosteroidami i obciążenia zaburzeniami psychicznymi jako czynnikami
ryzyka wystąpienia zaburzeń psychicznych w trakcie kortykoterapii.

Gdy w trakcie leczenia glikokortykoidami wystąpią objawy zaburzeń
psychicznych, najczęstsza i najbardziej zachowawcza interwencja polega na
zmniejszeniu dawki glikokortykosteroidów lub ich odstawieniu. Dotyczy to
większości zaburzeń psychicznych i doprowadza do ich ustąpienia (28,34).
Decyzja o przerwaniu podawania glikokortykosteroidów w przypadku wystąpienia
zaburzeń psychicznych jest trudna. Jeśli zaburzenia psychiczne są następstwem
choroby somatycznej a nie leczenia, odstawienie tych leków powodować może
pogorszenie stanu ogólnego (28,33). Należy rozważyć bilans ryzyka i zysku
(risk/benefit judgement) związanego z możliwością komplikacji
psychiatrycznych, a z drugiej strony ryzyka związanego z leczeniem.

Leczenie farmakologiczne zaburzeń psychicznych jest bezwzględnie wskazane W
badaniach nad farmakoterapią zaburzeń psychicznych w psychozach spowodowanych
kortykoterapią stwierdzono, że zastosowanie neuroleptyków powodowało
wystąpienie szybszej i większej poprawy stanu psychicznego tak leczonych
pacjentów w porównaniu z chorymi, u których postępowanie polegało jedynie na
przerwaniu podawania glikokortykoidów. W przypadku wystąpienia manii
zmniejszano dawki glikokortykosteroidów i dołączano neuroleptyki
(haloperidol, chlorpromazyna). Obecnie istnieje też możliwość stosowania
nowej generacji neuroleptyków. Podkreśla się, że powodują one mniej działań
ubocznych (34). Dane na temat stosowania trójpierścieniowych leków
przeciwdepresyjnych (TLPD) w leczeniu depresji w przebiegu podawania
glikokortykoidów są nieliczne. Opisywano niekorzystny efekt leczenia TLPD
(znaczne pogorszenie stanu psychicznego - nasilenie niepokoju, wystąpienie
objawów psychotycznych) u osób z depresją w przebiegu leczenia
glikokortykoidami i korzystny efekt stosowania fluoksetyny u pacjentów z
depresją w przebiegu leczenia glikokortykoidami. Nie przeprowadzono
dotychczas systematycznych badań dotyczących skuteczności selektywnych
inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oraz innych leków
przeciwdepresyjnych nowej generacji w depresjach spowodowanych podawaniem
glikokortykosteroidów. W przedłużającej się depresji lub depresji z dużym
ryzykiem samobójstwa dobre efekty daje kuracja elektrowstrząsowa (35).

Zaburzenia procesów poznawczych w trakcie stosowania glikokortykoidów wiążą
się z uszkadzającym działaniem glikokortykosteroidów na hipokamp. W opinii
Brown i wsp. (34) wskazane byłoby przeprowadzenie badań nad zastosowaniem
tianeptyny oraz fenytoiny w zapobieganiu i leczeniu zaburzeń poznawczych
związanych z uszkadzającym wpływem glikokortykosteroidów na hipokamp.

Rokowanie w zaburzeniach psychicznych spowodowanych stosowaniem
glikokortykosteroidów jest dobre. Właściwe postępowanie terapeutyczne,
uwzględniające chorobę podstawową i opisane wcześniej czynniki kliniczne,
powoduje u 90% pacjentów ustąpienie objawów zaburzeń psychicznych w ciągu 6
tygodni od jego wdrożenia.



i drugi artykuł ten jest autoryzowany


Zaburzenia psychiczne w chorobach autoimmunologicznych
– problemy diagnostyczno-terapeutyczne


Magdalena Celińska-Löwenhoff, Jacek Musiał
Klinika Alergii i Immunologii II Katedry Chorób Wewnętrznych UJ CM
Kierownik: prof. dr hab. J. Musiał

(część większego artukułu)

Powikłania psychiatryczne leczenia chorób autoimmunologicznych

Grupą leków stosowanych praktycznie we wszystkich chorobach autoimmunologicznych
są glikkokortykosteroidy systemowe. Niestety, przy długotrwałym stosowaniu,
zwłaszcza dużych dawek, pojawia się wiele działań niepożądanych, w tym również ze
strony OUN ([i] ja: obwodowy układ nerwowy[/i]). Większość objawów psychopatologicznych jest łagodna i ustępuje po
wycofaniu lub zmniejszeniu dawki steroidów. Do najczęściej występujących zaburzeń
stanu psychicznego należą labilność emocjonalna, hipomania, mania, depresja, psychoza,
delirium, splątanie lub zaburzenia orientacji (częściej u ludzi starszych) oraz zaburzenia
poznawcze, w tym zaburzenia pamięci [48]. Chorzy zgłaszają również zaburzenia snu,
zwłaszcza przy zastosowaniu dawek podzielonych, które mogą zaburzać dzienny rytm
syntezy kortyzolu. Częstym efektem ubocznym terapii glikokortykosteroidami jest
akatyzja, czyli niepokój ruchowy. Starsi chorzy są bardziej narażeni na wystąpienie
depresji, manii, stanów majaczenia, splątania i zaburzeń orientacji [49]. We wczesnym
etapie terapii steroidami częściej występują stany pobudzenia, wzmożonego nastroju
euforii, a nawet hipomanii, zazwyczaj zanim jeszcze nastąpi remisja choroby. Symptomy
depresyjne występują raczej w późniejszym okresie, przy długotrwałej terapii [48, 49].
Chorzy z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku depresji i nadużywania alkoholu
są bardziej narażeni na rozwój choroby afektywnej. Nasilone objawy psychopatologiczne
mogą wystąpić bardzo szybko, w ciągu kilku dni od rozpoczęcia leczenia przy
zastosowaniu dużych dawek steroidów. Objawy psychotyczne występują najczęściej po
zastosowaniu dawek większych niż 20 mg prednizonu. Około 10% tych chorych wymaga,
oprócz zmniejszenia dawki steroidów, leczenia lekami przeciwpsychotycznymi. Odpowiedź
na leczenie jest zazwyczaj pełna i stosunkowo szybka (po około 2 tygodniach).
U pacjentów z SLE( ja: toczeń) i hipoalbuminemią stwierdza się zwiększone ryzyko psychozy
posterydowej. U chorych z SLE leczonych dużymi dawkami glikokortykosteroidów
problem stanowi różnicowanie pomiędzy psychozą posterydową a toczniem neuropsychiatrycznym
[49]. Pacjenci leczeni małymi i średnimi dawkami steroidów są narażeni
na częściową utratę pamięci. U starszych chorych ryzyko to jest większe [49]. Jedynie
u około 1% pacjentów może dojść do wystąpienia cięższych zaburzeń poznawczych,
które utrzymują się nawet po zaprzestaniu leczenia steroidami. Stwierdzono również 5
do 7-krotnie zwiększone ryzyko samobójstw i prób samobójczych, zwłaszcza u młodych
chorych leczonych glikokortykosteroidami. Do bardzo rzadkich powikłań posterydowych
należą rzekomy guz mózgu oraz napady paniki [50].
Pozostałe leki immunosupresyjne stosowane w leczeniu chorób autoimmunologicznych
bardzo rzadko wywołują objawy psychopatologiczne. Problematyczne bywa
również wykazanie związku tych objawów z danym lekiem, ponieważ większość
pacjentów dodatkowo przyjmuje glikokortykosteroidy. Trudno zatem stwierdzić, czy
lek wywołał objawy psychiatryczne, powikłania psychopatologiczne, czy być może
tylko spotęgował niekorzystne działanie steroidów.

Zaburzenia psychiczne w chorobach autoimmunologicznych 1037

Warto wspomnieć o objawach wywoływanych przez leki przeciwmalaryczne
(chlorochinę i hydroksychlorochinę), które są dosyć często stosowane w leczeniu łagodniejszych
postaci SLE i RA, rzadziej w zespole Sjögrena. W Polsce dostępna jest
tylko chlorochina, w innych krajach znacznie częściej stosuje się hydroksychlorochinę
[51]. W SLE leki te stosowane są łącznie z glikokortykosteroidami, natomiast w RA
– z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi lub lekami modyfikującymi przebieg
choroby, jak metotreksat czy sulfasalazyna. Objawy neuropsychiatryczne występujące
po lekach przeciwmalarycznych mają zwykle łagodny i przemijający charakter. Najczęściej
występują bóle i zawroty głowy, rzadziej zaburzenia emocjonalne, pobudzenie,
bezsenność, koszmary nocne, niepokój, męczliwość, majaczenie, depresja, omamy
i inne objawy psychotyczne.
Powikłania autoimmunologiczne po zastosowaniu niektórych leków psychotropowych

Wiele leków ma zdolność indukcji syntezy autoprzeciwciał, jednak w większości przypadków
ich obecność nie prowadzi do wystąpienia objawów choroby autoimmunologicznej,
najczęściej tocznia polekowego. Toczeń polekowy podejrzewamy u chorego, u którego
dotychczas nie rozpoznawano SLE, natomiast pojawiają się autoprzeciwciała i przynajmniej
jeden objaw kliniczny tocznia. Musi wystąpić związek czasowy z terapią danym lekiem, a jej
przerwanie – przynieść ustąpienie objawów. Do najczęstszych objawów klinicznych tocznia
polekowego należą: gorączka, bóle mięśniowe, zmiany skórne, zapalenie stawów i błon
surowiczych. Zaburzenia hematologiczne, zajęcie nerek i centralnego systemu nerwowego
występują rzadko. W 95% przypadków stwierdza się obecność przeciwciał przeciwhistonowych.
Przeciwciała przeciwko podwójnej nici DNA (anty-dsDNA) oraz hipokomplementemia
występują rzadko. Jedną z grup leków odpowiedzialnych za wywołanie tocznia polekowego są
leki przeciwpsychotyczne. Jednak ryzyko wystąpienia tego powikłania podczas ich stosowania
jest małe. Najczęściej toczeń polekowy rozwija się po leczeniu chlorpromazyną, rzadziej po
perfenazynie, preparatach fenelzyny (nie są zarejestrowane w Polsce) lub węglanie litu [24].
Postępowanie w przypadku tocznia polekowego polega przede wszystkim na zaprzestaniu
terapii lekiem, który go wywołał. W pewnych przypadkach konieczne jest zastosowanie
niesteroidowych leków przeciwzapalnych lub leków przeciwmalarycznych, rzadziej – glikokortykosteroidów
[24].
Podsumowanie
Powikłania neuropsychiatryczne występują ze zmienną częstością w zależności
od choroby autoimmunologicznej. Mogą być reakcją na ciężką przewlekłą chorobę
lub stanowić kryteria diagnostyczne tej choroby i mieć bogatą symptomatologię, jak
w SLE. Zawsze stanowią duży problem diagnostyczny. W SLE są jedną z głównych
przyczyn umieralności.
Zawsze należy starać się zróżnicować zaburzenia czynnościowe od organicznych,
pierwotne od wtórnych, będących działaniem niepożądanym leku, a także te o etiologii
naczyniowej od immunologicznych. Ma to istotne następstwa terapeutyczne, ponieważ
od właściwie przeprowadzonej diagnostyki różnicowej zależy intensywność leczenia
przeciwzapalnego i immunosupresyjnego oraz decyzja o zastosowaniu leczenia prze ciwzakrzepowego czy prewencji przedwczesnej miażdżycy. Najczęstszym objawem
psychopatologicznym w chorobach autoimmunologicznych są dyskretne zaburzenia
poznawcze, których sam chory często sobie nie uświadamia, a lekarz nie jest ich w stanie
obiektywnie ocenić. Dlatego bardzo ważną kwestią jest kontakt z osobami z najbliższego
otoczenia chorego, które mogą pomóc w procesie diagnostycznym i terapeutycznym.
W sytuacji, gdy u chorego pierwotnie leczonego psychiatrycznie pojawiają się autoprzeciwciała
i objawy autoimmunizacji, należy wziąć pod uwagę rozwój tocznia polekowego
i zastanowić się nad zmianą leku, który mógł te objawy wywołać. Wskazana jest ścisła
współpraca internisty, immunologa lub reumatologa z psychiatrą w prowadzeniu chorych
z chorobami autoimmunologicznymi, u których wystąpiły objawy zaburzeń psychicznych.

W życiu nie chodzi o to, by przeczekać burzę, a o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu.
Gemini
el gadułos
el gadułos
 
Posty: 1633
Rejestracja: 08 czerwca 2007, 18:20
Lokalizacja: PL


Poprzednia


Wróć do Leczenie

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 1 gość

cron