Wychodzi na to, że straszna ze mnie gaduła, ale całym sercem próbuję Was, że tak powiem, rozbujać drodzy moi. Wiem, że jesteście poważnymi, zaangażowanymi zawodowo ludźmi i nie macie często czasu na takie głupoty jak pisanie na forach,
ale uwierzcie, brakuje mi czasem Waszych postów. 
Zjeżdżam często na sam dół strony głównej i inwigiluję. Ile osób tylko wpada żeby zajrzeć, poczytać i uciec nie zamieniając słowa. Apeluję 
Dawajcie znaki życia! Proszę! Nie pozwólcie, żeby zmarnował się potencjał tylu wartościowych, acz rozproszonych po Rzeczypospolitej sarkofilów.
Nie ma znaczenia, czy macie do powiedzenia coś fachowego, czy zwykłą pierdołkę ale na litość....piszcie > tu: przeciągły chrapliwy szept<.....cokolwiek.
Pozwólcie, że będę pod tym względem upierdliwa. 
......
) mam ogromny sentyment do tej grupy ludzi i dlatego - przyznam się - zaglądam tu codziennie. No dobrze, więc trochę się otworzę ( a nóż was nie zanudzę): Mimo stwierdzonej sarko, cały czas gram w pilkę nożną, jestem kapitanem drużyny futsalowej. Właśnie dziś, wygraliśmy 11:3 gdzie strzeliłem bramkę. Mimo wszystko postaram się jakoś nawiązać do naszej choroby..... Otóż niezależnie od tego że stwierdzono u mnie sarko staram sie żyć normalnie, pracować, realizować swoje hobby, uprwiać sport......Kiedyś, uznawany bylem za "płuca drużyny", teraz, może z racji wieku moja kondycja fizyczna nie jest już taka jak kiedyś. Zastanawiam się czy ma to związek z sarko???? gram swoje, czerpię z tego niesamowitą przyjemność, a ten epizod z oczami nie daje mi ostatnio spokoju...... oby nie, a nawet jeśli, to wierzę, że w waszym towarzystwie będzie mi raźniej....
kspresowo odpisuję...
